7. Wieża Trynitarska

Dokładnej daty budowy kościoła nie znamy. Najczęściej przyjmuje się jednak, że miała ona miejsce w pierwszej połowie XIII w. i pozostawała w ścisłym związku z otrzymaniem przez Lubań praw miejskich ok. roku 1220. Należy podkreślić, że dzieje świątyni nierozerwalnie łączą się z historią klasztoru Magdalenek. W 1320 r. książę jaworski Henryk I ufundował w Lubaniu klasztor św. Marii Magdaleny i przekazał mu prawa patronackie nad kościołem Świętej Trójcy. Aż do momentu spalenia świątyni siostry wykorzystywały ją do celów liturgicznych, choć warto pamiętać, że od czasu reformacji ich prawa w tym zakresie były mocno ograniczone. Od roku 1760 świątynia pozostawała w stanie ruiny. Dopiero w 1879 usunięto jej zasadniczą bryłę, pozostawiając więżę, która przetrwała do dnia dzisiejszego. Mieszkańcy Lubania przed rokiem 1945 nazywali ją wieżą kościoła parafialnego (Pfarrkirchturm) lub wieżą dzwonniczą (Glockenturm). Natomiast Polacy najczęściej używają określenia Wieża Trynitarska, które nawiązuje do łacińskiego terminu trinitas, oznaczającego trójcę. Wieża przez około pięć stuleci była integralną częścią kościoła parafialnego i wraz z nim ulegała licznym przeobrażeniom architektonicznym. Kościół Świętej Trójcy był pierwotnie budowlą orientowaną, wzniesioną na planie krzyża w stylu romańskim. Wieża przyległa do jego nawy głównej od strony zachodniej. Prawdopodobnie tylko dwa z jej boków były odsłonięte, mianowicie południowy i zachodni. Natomiast pozostałe połączone były bezpośrednio z główną bryłą świątyni. W XV stuleciu w konstrukcji kościoła dokonano gruntownych zmian, które nadały mu wyraźne cechy gotyckie. Stał się on rozciągniętą w stronę budynku szkoły trójnawową budowlą. Przebudowie uległa także wieża. Trudno jednak dzisiaj ustalić, w jakim stopniu zmieniono jej konstrukcję. Zarówno wieża, jak i kościół zostały wzniesione z bazaltowego kamienia łamanego oraz cegły.